‘म सानी बेश्या’
आफु त कुमार केटो । खै के मिलेन उमेरले २५ औं वर्ष छुँदा समेत विवाह भएको छैन । घरकाले काम गर्ने वुहारी चाहियो कान्छा अव त विवाह गर्नुपर्छ भन्दा पनि पाँचौं पटकसम्म बेला भएको छैन भन्दै टारियो । आफैंले पनि विवाह गर्नका लागि केटि हेरेको छैन । हुन त आजसम्म कसैसँग लभ परेको पनि होईन । कसैले आफुलाई पत्याएनन् भन्नु पर्ला । आफ्ना केहि प्रयास असफल भएपछि ।
फेरी काम पर्यो पत्रकारीता । २०६५ सालदेखि शुरु गरेको, आजसम्ममा काठमाण्ठौंदेखि कर्णाली अञ्चलसम्म पुगें । त्यसपछि तराईको नवलपरासी हुँदै नेपालकै सुन्दर र रमणीय शहर पोखरासम्मको अनुभव बटुल्ने मौका पाएँ । तर कसैसँग नजिक भएर मायाप्रिती साटासाट गर्ने मौका मिलेन ।
किशोरावस्था काटेर अलिक माथी चढ्दै गर्दा मनमा भने कता कताबाट शारिरीक सम्पर्कको अनुभव बटुल्ने सोचले पिरोल्दैथियो । एक मनले त अव विवाह गर्नुपर्छ भन्ने लोगेको हो । तर आयो कुरा पत्रकारीता पेशाको । एक त यो पेशा साँच्चै व्यबसायिकता नभैसकेको अवस्था छ । उता फेरी यस पेशाको कमाईले आफ्नो जीवन धान्ने की अरुलाई पनि । म अन्यौलमा थिएँ । कमाई नभएकै त भन्न मिल्दैन । पोखरामा बसेर मासिक १२ हजार रुपैंयाँ कमाउँछु । तर अर्को चिन्ताको विषय पत्रकारहरु दिनदिन असुरक्षित भैरहँदा म पनि देशमा सँविधान आएर अलि सुरक्षित भैसकेपछि मात्रै विवाह गर्छु भन्ने सोचेको हो । किन असुरक्षित पेशामा लागेको भन्नुहोला । मेरो रुची पनि र यहि क्षेत्रमा केहि गर्न सक्छु जस्तो लागेर हो मैले यता काम शुरु गरेको ।
अहिले म पोखरामा छु । क्षेत्रीय स्तरको नेटवर्क बनाएको रेडियोमा कार्यक्रम संयोजकको भूमिकामा । पोखराको विशेषता तपाईलाई पनि थाहा होला । मैले भन्ने पर्दैन ।
ए म त मेरै कुरा पो गरिराखेछु । नयाँ वर्षको पहिलो दिन, केहि नयाँ गरौं न भनेको एउटा साथीलाई । उसले त तेरो कुमारत्व भँग गरिदिउँ ? पो भन्यो । मैले ठट्टा होला भन्ने सोचें । तर साँझ परेपछि चिया खान बोलायो । काहाँ हो भनेको त अड्डामा छु यहि आईज पो भन्यो । कस्तो अड्डा होला भन्दै निस्कें अफिसबाट । सभागृहबाट केहि पश्चिमतीर लागेको केटो त बाटैमा बसेको रहेछ ।
साथीले चिया खान भन्दै सामान्य घरमा रहेको चिया पसलमा लग्यो । अन्दाजि १५ वर्षकी वहिनीले स्वागत गरिन् । दाई के खानुहुन्छ ? भन्दा मलाई त मेरी भतिजी जस्तै लाग्यो । उनको पहिरन सामान्य तर केहि आधुनिक भने थियो । मैले पहिले चिया ल्याउन त भनें । साथीले चिया चिसो है भन्यो । मैले चिसो चिया भन्नेसम्म त बुझेको थिएँ, नयाँ वर्षको दिन ठिकै छ नी त भनेर केहि बोलीन । पहिले मैले नाम सोधें । उनकै कुरा गर्न लागेको नाम भने परिवर्तन गरेर लेख्छु है ? उनले आफ्नो नाम विनीता भनिन् । मैले अरु कुरा त सोधिन । उनले आफैं तनहुँबाट आएर २ वर्षदेखि काम गरिरहेको बताईन् ।
विनीता भित्र पसेपछि साथीले मोज गर्छस् भनेर सोध्यो । मैले कस्तो मोज भनें । उसले यहि नानीसँग रात विताउने हो ? भन्यो । म त एक पटक अन्योलमा परें उसको यो कुरा सुनेर । मेरो भतिजीकै उमेरकी व्यक्तिसँग त्यस्तो सोच्न मिल्छ भनेर झपारें । उसले त विनीतालाई पहिला देखि नैं चिन्दो रहेछ । साथीले उसले यस्तो काम गरेकै १ वर्ष भैसकेको बतायो भन्यो ‘अहिले त उसकै माग छ, त्यहि भएर त मालिकले पनि महिनाको १० हजार दिईरहेको छ, । म अव सोच्न बाध्य भएँ ।
क्रमश :
सानुभाइ 2069/01/04
