जन्मदिनको शुभकामना ! !! !!!

जन्मदिनको शुभकामना ! !! !!! 

आज असार २० गते, आजदेखि म २६ बर्षको भएँ ।

सानोमा स्कुल छाडेर भागेको । स्कुल छुट्टि भएपछि साँझसम्म डण्डिवियो खेलेर बसेको । मोजाको फुटवल बनाएर खेलेको । खहरे खोलामा नाङगै पौडी खेलेको । स्कुल विदा भएको दिन, दिनभरी ऐसेलु र चुत्रो खाएर बिताएको । पहिलोपल्ट बस देखेर तर्सिएको । बसबाट झरेपछि सिँगो घर र गाउँ नैं द्धुमाएजस्तो लागेको । अस्ति भर्खरैजस्तो लाग्छ । 

समय त डिजेल मिलको फित्ता जस्तै पो रैछ । फनफनी घुमेको घुम्यै गर्छ । अरुले भनेको सुनेको थिएँ – खुशीमा समय चाडै बितेजस्तो लाग्छ । दुःखमा समय एकैठाउँमा अडेको अड्यैजस्तो हुन्छ । 

मैले आज पनि सम्झेको छु । एसएलसीमा गणित विषयको परिक्षा दिँदा ३ घण्टाको समय आधाघण्टामै सकएजस्तो लागेको थियो । किनभने सबैभन्दा गाह्रो विषय भएकोले अरुलाई सोध्दा, चिट चोर्न खोज्दा समय कतिबेला सकियो थाहा भएन । फेरी तयहि विषयमा जम्मा २८ नम्बर आएर फेल भईयो । 

परिक्षा हलमा ३ घण्टाको समय पनि कति छिटो बित्छ ? विहिबार राती नेपाल टेलिभिजनमा तितोसत्य हेर्दा कत्ति चाँडै सकिन्छ ? तर, बिचबिचमा आउने विज्ञापन कत्ति लामो लाग्छ ।

अर्को कुरा, मनपर्ने सरको कक्षा कत्ति छोटो लाग्छ र मन नपर्ने सरको कक्षा कत्ति लामो । समय र उमेर पनि त्यस्तै हो की जस्तो लाग्छ । 

म सोचिरहेको छु– मेरो जीवनको २६ बर्ष मनपर्ने सरको कक्षा झैं कत्ति चाडै सकिएछ । 

कहिलेकाँही भेटेका स्कुलदेखि क्याम्पस सम्मका साथीहरुले दुखि र निरास कुरा गर्छन् । आफुले केहि गर्न नसकेपछि उनीहरुलाई आफ्नो जीवन मन नपर्ने सरको क्लासजस्तो अल्छिलाग्दो भएको छ रे । 

आफैले आफ्नो जीवन मनपर्ने सरको कक्षा जस्तो बनाएँ । आज मैले यस्तै सोचिरहेको छु । किनभने आज म पत्रकारीतामा छु र आफ्नो कामबाट सुन्तुष्ट पनि । पोखरामा रेडियो तरङ्गमा बसेर स्थानीय निकायको पारदर्शीता र जवाफदेहिताको बारेमा बुझ्दै छु । यहि विषयमा आफुलाई विज्ञ बनाएर आफुलाई स्थापित सञ्चारकर्मी बनाउने खुड्कीलो चढ्दैछु । 

समयले मान्छेलाई सुखी र दुखी बनाउने होइन, हामी आफैले बनाउँन सकिँदो रहेछ भन्ने मैले बुझ्दै छु । मेरा केहि साथीले आफुले नै जीवन मन नपर्ने सरको कक्षा जस्तो बनाए । कति साथीका बा, आमा र शिक्षकले नै जीवन मन नपर्ने सरको कक्षाजस्तो बनाइदिए । 

आफ्नो क्षमता र रुचीको विषय र क्षेत्रमा काम गर्ने हो धने जीवन मन पर्ने सरको कक्षाजस्तै हुन्छ भन्ने कुरा उनीहरुले बुझेनन् । अथवा उनीहरुलाई अग्रजहरुले पनि सहि मार्गदर्शन गर्न सकेनन् । मेरो पनि झण्डै त्यहि अवस्था आउने थियो । यदि आजभन्दा ४ वर्ष अगाडि विदेशमा होटल क्षेत्रमा काम गर्न गएको भए । 

साथीहरुले बा, आमा, परिवारका अरु सदस्य र शिक्षकले सिकाएको बाटो हिडे । म भने आफैले रोजेको र आफुले गर्न सक्ने कामको बाटो हिँडे । त्यसैले भन्छु साथीहरु र म मा केहि फरक छ ।

...

म सानैदेखि पढाईमा सामान्य थिएँ । उमेरको हिसावले अरु भन्दा साने भएको हुँदा मलाई पहिलो अथवा दोश्रो बेञ्चमा बस्ने व्यबस्था मिलाईएको थियो । तर सरले पठाएको त्यत्ति बुझ्दिनथें । तर, नबुझेको कुरा सोध्ने आँटै आउदैनथ्यो । सोध्यो भने पनि सरले “सय पटक भन्दा पनि बुझिनस्” भन्दै कान निमोठ्थे ।

सायद, असल सर भईदिएको भए, विद्यार्थीलाई राम्रोसँग बुझाउँदा हुँन् । प्रेरणा दिँदा हुन् । तर नबुझ्ने विद्यार्थीलाई सरले कहिल्यै वास्ता गरेनन् । ति कक्षामा चाँडो बुझ्ने अझ भनौं पहिलो, दोश्रो, तेश्रो हुने बिद्यार्थीलाई मात्र प्रेरणा दिन्थे । सबैको अगाडि उनीहरुको मात्रै प्रसंसा गर्थे । 

सर सक्षम कारिगर । बच्चा त गिलो माटो हुन् । तिनैको हातले नै हाम्लाई बिभिन्न थरि मुर्ति बनाउने न हो । सरले भने तिक्ष्ण बिधार्थीको जहिले पनि राम्रो मुर्ति बनाउथे । हाम्लाई भने आकार दिन नसकेर त्यतिकै छाडिदिन्थे । 

क्रमश : 

उपन्यास कर्णाली ब्लुज का उपन्यासकार बुद्धिसागरका केहि शब्द सापटी लिएर लेखिएको हो ।